De innerlijke weg kwijt zijn 
Waar ben ik nu? Mijn innerlijk kompas werkt niet!
Ik weet niet waar ik ben of waar ik heen moet.
Herken je zo’n situatie?
Lees dan dit verhaal over oorzaak en gevolg:
Tussen oorzaak en gevolg ligt het NU.
En in het NU is er geen kennis maar wèl is daar het ervaren.
Kun je stilstaan in het NU?
Het ervaren brengt ons verder dan onze kennis.
Want kennis is opgebouwd vanuit je verleden en ervaren is wat je nu meemaakt.
Dat wil niet zeggen dat ervaren niets met het verleden te maken heeft, natuurlijk wel. Ons lijfelijk ervaren en daarbij stil durven staan, maakt dat we naar een herinnering in ons verleden kunnen gaan. Soms gaat dat zelfs automatisch. Niet vanuit kennis, maar door associaties popt een eerdere ervaring op. Die lijfelijk gevoelde ervaring van toen gaf ons toen kennis. Kennis bijvoorbeeld dat iets gevaarlijk is, of heel onaangenaam en dat we dat niet meer willen meemaken. We maken mentaal gezien daar een verhaal van. Een idee van wat we onze waarheid noemen.
Bijvoorbeeld:
boos worden is gevaarlijk
verdriet tonen maakt alles erger
iedereen laat me in de steek
niemand houd van me
niets doen is veilig
Dit gaat automatisch. Zo werkt ons brein. Zo bouwen we kennis op ter bescherming van onszelf zodat de situatie waar we in beland zijn niet erger wordt. En dat is ook goed als het om tastbare zaken gaat zoals vuur is gevaarlijk dus ga er vandaan of blus het vuur. Maar anders is het als het over onze mentale bescherming gaat. Omdat we niet genoeg beschermd zijn geweest vroeger door onze opvoeders, (al dan niet als eenduidige oorzaak van deze opvoeders en zonder daar schuld op te leggen ) beschermen we onszelf nu tegen onaangename ervaringen. Zo werkt onze biologie, we kunnen dissociëren waar we voelen dat dat nodig is. Met als nadeel dat we een deel van onze emoties hebben geblokkeerd. We kunnen ons niet meer uitdrukken op een volwassen manier zodat een ander er iets mee kan wanneer we gekwetst zijn, wanneer iets ons boos maakt bijvoorbeeld of verdrietig.
Ons kompas is stuk!
En daardoor staan we stil of we verdwalen, zoekend en daardoor niet kunnen uitrusten op een veilige en fijne plek. Maar stel dat het gemaakte verhaal niet klopt? Dat de betekenis die je er aan gaf niet klopt. Dat verdriet tonen je misschien vroeger niet verder hielp en het beter was om het weg te stoppen of zelfs niet te voelen, maar dat het nu in je volwassen leven niet alles erger maakt. Integendeel. Je kunt je kwetsbaarheid laten zien daar waar het nu wel veilig is en je kropt je verdriet of boosheid niet langer op waar dat niet nodig is.
Of stel dat het gemaakte verhaal toen wel klopte maar nu niet meer. Dat je een nieuw verhaal zou kunnen gaan maken. Dat je dat wat je vroeger nodig had je je nu voor kunt stellen als een nieuwe mogelijkheid en dat je dat in je verbeelding alsnog als nieuw verhaal kunt neerzetten. Dat is wat Pessotherapie vermag. Je nieuwe levensverhaal scheppen samen in interactie met een ander. Daar waar en met wie het kompas toen stuk ging, een nieuw verhaal gaan maken en daarmee een nieuw kompas krijgen dat jou de weg kan wijzen. Omdat je ook lijfelijk ervaart dat het klopt. Je kunt hieraan werken in een groep tijdens een structure met zogenoemde rolfiguren of in een individuele sessie met bepaalde voorwerpen die helpend zijn om ook fysiek en niet alleen cognitief je huidige wereld te herscheppen. Lichaamsgerichte therapie. Een nieuw verhaal maken.
Zodat je weer een werkend kompas tot je beschikking hebt!